Σπορέας Αστρων

Ο "Σπορέας Αστρων" είναι ένα άγαλμα που βρίσκεται στο Kaunas, Lituania. Την ημέρα περνάει απαρατήρητο κι ' άλλος μπρούτζος, σοβιετική κληρονομιά...

Ημέρα.



όμως σαν φτάνει η νύχτα, το άγαλμα ξαναβρίσκει τ' όνομα του



H ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στην Τόνια Παπαντωνάκη...

Ο Ψαραντώνης στην Καλαμάτα

*Ο Ψαραντώνης θα είναι απόψε και αύριο στις 10.30 στον «Τρυποκάρυδο», πλατεία Όθωνος, στο Ιστορικό Κέντρο

Ο Ψαραντώνης (Αντώνης Ξυλούρης) είναι ένας από τους πιο γνωστούς κρητικούς λυράρηδες. Γεννήθηκε το 1942 στα Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου Κρήτης και είναι αδελφός του Νίκου Ξυλούρη και του Γιάννη Ξυλούρη.
Ο ίδιος είναι μια ξεχωριστή μορφή της κρητικής μουσικής, διαθέτει μία φωνή με ιδιαίτερη χροιά, και προσωπικό ύφος στο παίξιμο της λύρας και των άλλων παραδοσιακών οργάνων. Η βαθιά γνώση και η ανησυχία που τον διακρίνει για την παράδοση, τον χαρακτηρίζει ως πανάρχαιο και ταυτόχρονα νέο.
Έμαθε μουσική δίπλα στο μεγαλύτερο αδελφό του τον Νίκο από πολύ μικρός. Τη λύρα την έμαθε μόνος του και για πρώτη φορά έπαιξε σε γάμο σε ηλικία 13 ετών και πολύ γρήγορα απέκτησε φήμη παίζοντας σε γιορτές και πανηγύρια σε διάφορα μέρη και χωριά της Κρήτης. Το 1964 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών. Μέχρι σήμερα έχει εκπροσωπήσει πολλές φορές την Ελλάδα σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πρώτη φορά πήρε μέρος σε φεστιβάλ το 1982 στην Κολωνία της Δυτικής Γερμανίας σε διοργάνωση του τηλεοπτικού καναλιού WDR. Το 1984 έπαιξε στο Βερολίνο, στις εκδηλώσεις για τα 750 χρόνια από την ίδρυση της πόλης και σε πολλά ακόμα φεστιβάλ και συναυλίες. Τον Ιούνιο του 1999 πάλι ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, στο φεστιβάλ Η Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων στο Martigny της Ελβετίας κερδίζοντας διθυραμβικές κριτικές. Ο γνωστός Αυστραλός τραγουδοποιός Νικ Κέιβ κάλεσε τον Ψαραντώνη στο μεγάλο αυστραλιανό μουσικό φεστιβάλ All Tomorrow's Parties που διοργανώνεται τον Ιανουάριο του 2009. Πρώτη εμφάνιση του Ψαραντώνη είναι το Σάββατο 10 Ιανουαρίου σε αμφιθέατρο της Βικτώριας. Δεύτερη εμφάνισή του θα είναι στο Penrith του Σίδνεϊ την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου. Την επομένη, Σάββατο 17 Ιανουαρίου, θα δώσει συναυλία στο Σίδνεϊ. Θα ακολουθήσει εμφάνισή του και στη Μελβούρνη. Μαζί με το Ψαραντώνη θα εμφανίζεται και ο γιος του Γιώργος Ξυλούρης, ο οποίος παλαιότερα ήταν κάτοικος Μελβούρνης και είχε συνεργαστεί με το συγκρότημα του Νικ Κέιβ.

απο την εφημερίδα ''ΘΑΡΡΟΣ''

«Άμα κοιτάς τον Ψηλορείτη, σου δίνει μουσική και εικόνες»

Όταν τον ακούς να τραγουδάει, στο μυαλό σου έρχονται τοπία της Κρήτης και νιώθεις ένα «φτερούγισμα» στο στομάχι, σαν κάτι να θέλει να βγει από μέσα σου. Αδελφός του θρύλου Νίκου Ξυλούρη, ο Αντώνης Ξυλούρης ή Ψαραντώνης, όπως είναι γνωστός, γράφει τη δική του ιστορία στην ελληνική μουσική, ξεσηκώνοντας το κοινό με τη λύρα και τη φωνή του.

Τον «πετύχαμε» στο τηλέφωνο, λίγο πριν αφήσει το Ηράκλειο για να βρεθεί στην Καλαμάτα, όπου σήμερα και αύριο το βράδυ θα εμφανιστεί στη σκηνή του «Τρυποκάρυδου». Ο λόγος του απλός, αυθεντικός, αλλά και τόσο άμεσος και ουσιαστικός, όπως η μουσική και τα τραγούδια του. Ένας καλλιτέχνης που μοιάζει σαν να ξεπήδησε από άλλη εποχή.


Έχετε πει τόσο ωραία πράγματα σε παλιότερες συνεντεύξεις, που δυσκολεύτηκα να σκεφτώ ερωτήσεις…

Λίγα να γράψεις και καλά.

Όταν αναζήτησα το τηλέφωνό σας για να μιλήσουμε, πίστευα ότι δε θα είχατε κινητό.

Δεν είχα, αλλά μου το «φορτώσανε».

Γιατί τ’ Ανώγεια βγάζουν τόσους καλούς μουσικούς;

Τα βουνά τούς βγάζουν. Είναι το τοπίο που μας εμπνέει.

Ο Ψηλορείτης;

Ε, ναι. Άμα κοιτάς τον Ψηλορείτη, σου δίνει μουσική και εικόνες.

Εσείς πού μάθατε τη μουσική;

Μοναχός μου.

Μάθατε νότες;

Όχι. Άκουγα το Νίκο (Ξυλούρη) και άλλους, πιο παλιούς ακόμα, και έπαιζα κι εγώ. Έτσι, μόνοι μας μαθαίναμε μουσική.

Η πορεία του αδελφού σας σάς επηρέασε;

Ναι, ο Νίκος ό,τι έλεγε, το έκανε όμορφο.

Εσείς, όμως, έχετε το δικό σας τρόπο να παρουσιάζετε τη μουσική και τα τραγούδια σας.

Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του, παιδί μου. Η μουσική είναι χαρακτήρας. Βγάζει ο καθείς το χρώμα το δικό του, αυτό που έχει και όσο έχει. Δε μαθεύεται. Όταν έχεις το ρυθμό μέσα σου… Είναι ένα συναίσθημα η μουσική. Δεν κατέχω πώς να σου το πω.

Τι αισθάνεστε όταν τραγουδάτε;

Τι αισθάνομαι; Ουου… Πολλά. Την παλεύω εκεί μ’ έναν πόλεμο. Πόλεμος είναι η μουσική. Δεν έχει άκρη. Την κυνηγάς και δε φτάνεις ποτέ.

Έχετε «τίγρη» μέσα σας, που λέει και το τραγούδι;

Ναι (γελάει). Μήπως την έχει αυτός που το ’βγαλε; (Ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους «Χαΐνηδες»).

Ναι, αλλά εσείς το είπατε με τόσο πάθος!

Ναι, αυτός, λέει, σκέφτονταν εμένα και το ’βγαλε, αλλιώς δεν έβγαινε. Και έπρεπε να το πω εγώ, αλλιώς δε γινόταν. Επέμενε. Άμα το ’λεγε άλλος, την τίγρη θα την έκανε «κατσούλι». Έτσι μου είπε. Και το ’πα, γιατί ’ναι ωραίο.

Τα δικά σας τραγούδια μιλούν για τα απλά αλλά ουσιαστικά της ζωής. Αυτά που έχουμε ξεχάσει…

Α, μπράβο.

Αυτό πώς σας βγαίνει; Είναι ο τρόπος ζωής της Κρήτης;

Είναι ο τρόπος ζωής, το τι πέρασες στα παιδικά σου χρόνια, όλα αυτά γίνονται ένας μύλος.

Οι Κρητικοί σάς νιώθουν περισσότερο από εμάς, που ζούμε «εκτός»;

Σε όλη την Ελλάδα ακούνε τα τραγούδια μου, αλλά και έξω, προπαντώς στα φεστιβάλ που πάω, γίνεται κάτι απίστευτο! Τους αρέσει η λύρα και η μουσική μας, ξέρουν την ιστορία μας και μας τη λένε, εμείς δεν την ξέρουμε.

Στην Καλαμάτα έχετε ξανάρθει;

Έχω περάσει και έχω πάει προς τη Μάνη, Καρδαμύλη. Ωραία μέρη, μ’ αρέσει που θα ’ρθω τώρα και Καλαμάτα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ ...ηθοποιός σημαίνει φως...

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1921 σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του η μεγάλη ηθοποιός Κυβέλη Ανδριανού. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940. Είχε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικά έργα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1940 στην οπερέτα του Στράους "Η Νυχτερίδα". Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο "Θέατρο Ρεξ" της Μαρίκας Κοτοπούλη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ανάμεσα σ΄ αυτά "Δωδεκάτη νύκτα", "Ριχάρδος Β'", "Ριχάρδος Γ'", "Άμλετ", "Τίμων ο Αθηναίος" (Σαίξπηρ), "Ημερολόγιο ενός τρελού" (Γκόγκολ), "Ιβάνωφ" (Τσέχωφ), "Ερρίκος Δ'" (Πιραντέλο).

Το 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με το θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου. Από το 1946 έως το 1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θεάτρο. Το 1951 μετέβη στην Αμερική και Αγγλία, όπου και παρέμεινε επί διετία παρακολουθώντας την εξέλιξη του θεάτρου.

Από το 1953 που επέστρεψε μέχρι το 1959 συγκρότησε μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά δικό τους θίασο και ανεβάζουν έργα όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Ο βροχοποιός" κ.ά., επιχειρώντας "τουρνέ" στην Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.

Συμμετείχε μόλις σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες, με αξιόλογες επιτυχίες όπως "Μια ζωή την έχουμε" (1958), "Αλίμονο στους νέους" (1961), "Η κάλπικη λίρα" (1954), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956),"Ο Μεθύστακας" κ.ά.



Ξακουστή η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε". Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Ο Δημήτρης Χορν "άφησε" και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.

Ξακουστό είναι το επτάχρονο ειδύλλιο με την μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως "...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωή μου". Πριν όμως υπήρξε παντρεμένος με τη Ρίτα Φιλίππου.

Το 1967, χρόνια μετά το τέλος της σχέσης του με την Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988. Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την "άθλια" ερμηνεία του από τους θεατές, οι οποίοι παρ' όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν.


Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 - 1975. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1980 ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του, Άννα Γουλανδρή, το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.

Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.

Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.

ΧΑΣΜΑ_punk is not dead!

ΧΑΣΜΑ - ΠΥΡΓΟΣ - 1996

Οι Χάσμα είναι ένα μουσικό συγκρότημα της ελληνικής ανεξάρτητης punk rock σκηνής.Το πρώτο live του group έγινε το Μάρτιο του 94' στον Πύργο με τους Panx Romana.



Τα μέλη της μπάντας είναι Γιώργος Παυλίδης φωνή και κιθάρα, Γιάννης Γιαννακόπουλος τύμπανα και φωνητικά, Αντώνης Αποστολόπουλος φωνή, και Χρήστος Ασημακόπουλος μπάσο. 'Εχουν κυκλοφορήσει μια κασέτα με τίτλο "Ολοι Τόσο Μόνοι" το '96. Το '98 το cd με τίτλο "Τα Χρώματα Του Μίσους". To '00 το cd με τίτλο "Αντεκδίκηση" και το '03 το cd με τίτλο "Κάθε φορά που άλλος γίνομαι". 'Ολες οι κυκλοφορίες τους είναι ανεξάρτητες παραγωγές.

Επίσης είχαν συμμετοχή στις συλλογές, "Chaos I", "Μπροστά Στο Χρόνο... Όλοι Τόσο Μόνοι" του "Studio Live", με το κομμάτι "'Ολοι Τόσο Μόνοι", "Σκουπιδαριό Ονείρων", "Near Death Experience", "Σπερμα #2" και "Σπερμα #3", "Deadspot" κ.α. Το '06 συμμετείχαν στη συλλογή "Διατάραξη Κοινής Συνείδησης" με το κομμάτι "Πολιτείες Της Οργής".

'Εχουν δώσει μέχρι σήμερα άπειρες ανεξάρτητες και συναυλίες αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ [ΦΩΝΗ] ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ [ΦΩΝΗ/ΚΙΘΑΡΑ]
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ [ΜΠΑΣΟ] ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ [ΤΥΜΠΑΝΑ]







http://www.xasma.gr

xasma@punk.gr

Νίκος Μπελογιάννης ~Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν Έλληνας ηγέτης της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη και η εκτέλεσή του έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, ενώ έμειναν στην ιστορία ως παράδειγμα υπερβολικής σκληρότητας των μετεμφυλιοπολεμικών αντικομμουνιστικών διώξεων.

Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους.
Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.

Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 94 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένας από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας την 21η Απριλίου 1967, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Στη δίκη αυτή όμως αποφασίζεται ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 15 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.

Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Το χωριό Μπελογιάννης υπάρχει μέχρι σήμερα.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ ΄΄Αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτε΄΄

η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στο Ζylo...



Ο Νικόλας Άσιμος (1949 - 1988) ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Τραγούδησε και πολλά άλλα τραγούδια σε λαϊκό στυλ. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Ασημόπουλος. Ήταν μία περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά στον τρόπο ζωής που επέλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Υπήρξε ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που ιδεολογικά δεν άνηκε σε κάποιο χώρο. O ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε την "ταξινόμηση" σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός. Όμως, απέκτησε αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στην συνέχεια ξεπέρασε και τους αναρχικούς, καθώς δεν επιθυμούσε να του κολλάνε ταμπέλες

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 γράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλει.
Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από την σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.
Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός-Μηχανισμός σε ηλικία 25 χρόνων. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους 5 εκδότες και συγγραφείς. Αποφυλακίστηκαν και οι 5 μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο δεν υπηρέτησε, αλλά πήρε απαλλαγή στράτευσης για ψυχολογικούς λόγους (έπασχε από ένα είδος σχιζοφρένειας). Την περίοδο 1980 - 1981 έγραψε το βιβλίο του Αναζητώντας Κροκάνθρωπους, το οποίο δεν εκδόθηκε επίσημα, αλλά κυκλοφόρησε από τον ίδιο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα. Τα τελευταία χρόνια, και μετά τον θάνατό του, το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει και από εκδοτικό οίκο.
Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο μακράς διάρκειας με τίτλο Ο Ξαναπές. Μελοποίησε το "Ουλαλούμ" του Γιάννη Σκαρίμπα. Το 1987 κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του και στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του, που ονόμαζε χώρο προετοιμασίας. Πέθανε σε ηλικία περίπου 39 χρόνων.
Επίσης, πληροφορίες λένε ότι είχε φτιάξει ένα είδους ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε τις τελευταίες 15 ημέρες. Σε αυτές τις 15 ημέρες έψαχνε κάτι που θα του "έδινε" λόγο να ζει. Σε όλες τις ημέρες είχε σημειώσει Χ (δηλαδή ότι δεν έβρισκε) και στην 15η ημέρα σημείωσε επίσης X, όπου και αυτοκτόνησε. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο θάνατός του, η αυτοκτονία του, ήταν σαν προγραμματισμένα
Δισκογραφία
Οι "παράνομες κασσέτες", όπως ήθελε ο ίδιος να τις ονομάζει, λόγω του στιχουργικού τους περιεχομένου, ηχογραφήθηκαν σε σπίτια ή άλλους κατάλληλους (ή μη) τόπους με διάφορους μουσικούς και διακινούνταν "υπόγεια" μέσω του ίδιου του καλλιτέχνη ή φίλων του, αποφεύγοντας έτσι την εκμετάλλευση των συνθέσεών του από τις δισκογραφικές εταιρίες. Όταν ήταν εν ζωή, ηχογράφησε, πλην των κασετών, ένα single με 2 τραγούδια και ένα δίσκο και συμμετείχε και σε δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με 5 δικές του συνθέσεις. Οι υπόλοιπες εκδόσεις τραγουδιών του είναι μεταθανάτιες.
• 1974, Ρωμιός- Μηχανισμός, single.
• 1978, Παράνομη κασέτα Νο.000001 "Κασέτα με το βαρέλι που για να βγει το σπάει"
• 1979, "Τριπλή κασέτα μπελά με χωρίς ταμπέλα" που περιέχει:
1. Παράνομη κασέτα No.000002 "Είμαι παλιάνθρωπος"
2. Παράνομη κασέτα No.000003 "Γιατί φοράς κλουβί"
3. Παράνομη κασέτα No.000004 "Κλάστε ελευθέρως"
• 1982, Ο Ξαναπές. Συμμετέχουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χάρις Αλεξίου.
• 1986, "Τριπλή κασέτα" που περιέχει:
1. Παράνομη κασέτα No.000005 "Ο Σάλιαγκας"
2. Παράνομη κασέτα No.000006 "Η Ζαβολιά"
3. Παράνομη κασέτα No.000007 "Πάλι στην Ξεφτίλα"
• 1987, Παράνομη κασέτα No.000008 "Το Φανάρι του Διογένη"

• 1987, Συμμετοχή με 5 τραγούδια στο δίσκο "Χαιρετίσματα" του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
• 1988, Συμμετοχή στο δίσκο "Ήχοι του Χειμώνα" με το τραγούδι "Πάλι στην ξεφτίλα".
• 1989, "Το Φανάρι του Διογένη". Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε μετά θάνατον και περιέχει κομμάτια από την Παράνομη κασέτα No.000008 με μερικές απουσίες λόγω παρέμβασης από την δισκογραφική εταιρία. Συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου.
• 1992, "Στο φαλημέντο του κόσμου". Μετά θάνατον. Περιέχει επιλογές από τις παράνομες κασέτες. Συμμετέχει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
• 1997, Το συγκρότημα Magic de Spell διασκευάζει το τραγούδι "Μπαταρία" του Νικόλα Άσιμου στο cd single τους "Ο Φόβος έχει όνομα".
• 1997, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκευάζει 5 τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στο δίσκο "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ".
• 2000, Το συγκρότημα Ενδελέχεια διασκευάζει το τραγούδι "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου στο Cd single τους "Καθρέφτης".
• 2002, Συλλογή (2 Cd) ονομαζόμενη "Βιομηχανία του πεζοδρομίου" με επιλογές από τις παράνομες κασέτες του Νικόλα Άσιμου.





ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΝΑ ΛΕΕΙ ''ΘΑ ΠΑΤΑΞΟΜΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ'' ...
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΙΝΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΑΣΣΕΤΑΙ ΠΟΤΕ.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Διογένης o ''κυνικός'' φιλόσοφος

Ο Διογένης ο «Κυνικός», Έλληνας φιλόσοφος, γεννήθηκε στη Σινώπη περίπου το 412 π.Χ., (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.), και πέθανε το 323 π.Χ στην Κόρινθο, σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, τη ημέρα που ο Αλέξανδρος ο Μέγας πέθανε στη Βαβυλώνα. Εξαιτίας της απόστασης, και εξαιτίας του γεγονότος ότι η ημερομηνία θανάτου του Διογένη δεν είναι ακριβώς γνωστή, Ο Λαέρτιος πιθανώς παραθέτει κάποιον θρύλο. Ένας άλλος θρύλος αναφέρει ότι ο Σωκράτης πέθανε την ημέρα της γέννησης του Διογένη. Θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας. Χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και το λογοπαίγνιο ως μέσο για τα διδάγματά του. Πίστευε πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί κανείς να την εξασφαλίσει.

Η κυνική φιλοσοφία λέγεται έτσι γιατί οι κυνικοί είχαν ως έμβλημά τους τον Κύων (το σκύλο) και έλεγαν “εμείς διαφέρουμε από τους άλλους σκύλους διότι εμείς δεν δαγκάνουμε τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουμε”.
Γεννηθείς εις την Σινώπη Ο Διογένης ο Κύων, από όπου εξορίστηκε για άγνωστο αδίκημα, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Όταν οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν πώς οι Συνωπείς τον είχανε εξορίσει αυτός με αστεισμό απαντούσε “Εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί”.
Στην Αθήνα παρακολουθούσε μαθήματα κοντά στον ιδρυτή της κυνικής φιλοσοφίας Αντισθένη. Παροιμιώδης έμεινε η απλότητα, η λιτότητα, το ελεγκτικό και χλευαστικό πνεύμα του απέναντι στους άλλους. Η παράδοση λέει ότι είχε μόνιμη κατοικία του ένα πυθάρι και γυρνούσε στους δρόμους , όλη μέρα, με ένα φανάρι. Όταν τον ρωτούσαν τί το χρειάζεται το φανάρι την ημέρα, αυτός απαντούσε “Ψάχνω να βρώ τίμιους ανθρώπους”. Επιγραμματικό είναι και αυτό που είπε κάποτε, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος έστειλε γράμμα στον Αντίπατρο, με κάποιο αγγελιαφόρο που ονομαζόταν Αθλίας : “Αθλίας, παρ αθλίου, δι Αθλίου προς άθλιο” (Ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Αθλιο προς ένα άθλιο).




Ο Διογένης έθιξε αποκλειστικά κοινωνικά και ηθικά προβλήματα. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του, να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά την γνώμη του θα γινόταν δυνατό, αν ο άνθρωπος επέστρεφε στην φύση. Πίστευε δηλαδή πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μεγάλο κατάλογο από έργα του Διογένη του Κύνου από τα οποία σώζονται αρκετά δυστυχώς όχι στη Ελληνική.

Στην Αθήνα ο Διογένης έδωσε μια πολύ μεγάλη ώθηση στον Αστεισμό. Χρησιμοποιούσε το λογοπαίγνιο ώς “Κύνας” (σκύλος), “δαγκάνοντας τους φίλους για να τους διορθώσει” κατά την Κυνική φιλοσοφία.



Ο Κύων “δαγκάνει” τον Διδύμων

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει “Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην”. Γνώριζε ο Διογένης πώς να πειράξει τους ανθρώπους με ένα πολύ ευγενή τρόπο χωρίς να παρεξηγηθεί.

Ο Κύων “δαγκάνει” ένα Οικοδεσπότη

Είναι ο Διογένης καλεσμένος σε ένα γεύμα και πηγαίνει στο λουτρό για να πλυνθεί πρίν φάει. Αλλά το λουτρό είναι πολύ βρώμικο. Δεν παραπονιέται, δεν λέει “είναι βρώμικο το λουτρό”, και δεν προσβάλει τον οικοδεσπότη αλλά με αστεϊσμό ερωτεί “Οι εδώ λουόμενοι, που πλένονται κατόπι;”.

Ο Κύων “δαγκάνει” ένα μοχθηρό πολίτη

Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι' αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την θύρα της οικίας τους ένα θυραίο. Αυτό ήταν ένα σύμβολο ή σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει άνωθεν της οικίας του το εξής ρητό. “ΜΗΔΕΝ ΕΙΣΕΙΤΟ ΚΑΚΟ” ( Να μην μπεί κανένα κακό). Και ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε: “Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;”

Ο Κύων “δαγκάνει” τον Μέγα Αλέξανδρο

Ο Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ερώτησε:”Πώς σου φάνηκε Κύων το δώρο μου;” Και ο Διογένης του απάντησε “Ήτανε άξιο για κύων, αλλά καθόλου άξιο για Βασιλέα”

Μιχάλης Κατσαρός ~ Θὰ σᾶς περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω


Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ ~ Όσο μπορείς

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

GRAFFITI ART

 Η λέξη είναι ένα αντιδάνειο από το:
Γκράφιτι < graffiti < graffito < graffiato (λατ.) < graffiare (λατ. χαράσσω) < Γράφω

 Σημαντικά παραδείγματα από την ιστορία είναι:
• Επιγραφή στην αρχαία πόλη της Εφέσου στη Μικρά Ασία
• Επιγραφές που βρέθηκαν σε σπίτια στην Πομπηία
• Η αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους της Αρχαίας Ρώμης
• Επιγραφές στο Σινικό τείχος
• Ζωγραφική έκφραση ομάδων – συμμοριών στις σύγχρονες ΗΠΑ

 Η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μπρονξ (Μανχάτταν) παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη. Ο TAKI 183 ήταν ένας ελληνοαμερικάνος από την Ουάσιγκτον που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του Panayiotakis, TAKI, και τον αριθμό της οδού του, 183rd ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν το μήνυμα του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ. Αυτό καταγράφηκε σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183 και έτσι ο TAKI 183 έγινε ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.


 Όταν γίνονται σε ένα προσωπικό χώρο που το βλέπουν ελάχιστοι, δεν θεωρείται γκραφίτι.

 Σε ορισμένες πόλεις του κόσμου υπάρχουν τοίχοι μόνο για γκραφίτι. Κάποιες φορές το γκραφίτι γίνεται κατά επιθυμία του ιδιοκτήτη του κτιρίου, για διακόσμηση, συνήθως με συγκεκριμένη θεματολογία.

 Κατά τα όσα συνηθίζονται ανάμεσα στους γκραφιτάδες, υπάρχουν και τοίχοι που είναι μόνο για καλούς γκραφίστες, και οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να κάνουν πάνω στο δικό τους γκραφίτι μια μουτζούρα ή κάποιο άλλο σχέδιο (εκτός αν έχει χαλάσει με το πέρασμα του χρόνου και ειδοποιηθούν ότι θα γίνει άλλο σχέδιο πάνω στο δικό τους).


 Αυξημένη δημοτικότητα, ειδικά στην Ευρώπη, έχει αποκτήσει η τεχνική του στένσιλ, όπου το σχέδιο προετοιμάζεται από πριν στο χώρο του γκραφιτά κόβοντας λεπτή λαμαρίνα ή ξύλο, που χρησιμοποιείται σε επαφή με τον τοίχο ψεκάζοντας από πάνω τη μπογιά, αφήνοντας αποτύπωμα μόνο όπου υπάρχει κενό στη λαμαρίνα. Σημαντικός καλλιτέχνης αυτής της τεχνικής είναι ο Βρετανός Banksy.


















Οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στις πόλεις μας δεν καταλαβαίνουν τα γκράφιτι,επειδή πιστεύουν πως τίποτα δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης αν δεν αποφέρει κέρδος.Όμως αν το μοναδικό πράγμα που έχεις σε εκτίμηση είναι το χρήμα,τότε η γνώμη σου δεν έχει καμία αξία.
BANKSY

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ''...η ποιήτρια των Εξαρχείων''

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.