Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.
Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.
Σφαλούν τα μάτια κι' οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα
κι'εκείνος χαμογέλαγε.
Ποιός κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.
Στίχοι: Νότης Περγιάλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
2 σχόλια:
Ρε, Δημήτρη,
τελικά είσαι της γενιάς σου ή μετάλλαξη;
Ή μπας και αυτά τα ωραία πράγματα αρχίζουν κι αποκτούν διαχρονικό χαρακτήρα, οπότε να χαρώ γιατί μεγάλωσα με αξίες; :-)
Οι επιλογές σου θα μπορούσαν να ήταν και δικές μου.
Φιλιά.
tis genias mou eimai Dionisi...alla ligo metallagmenos!!!
oso gia tis epiloges i tautisi me kanei poli xaroumeno.
na sai kala.pada aisiodoxos,oso diskolo kai na nai pia.den boroume na kanoume diaforetika.prepei pada na gireuoume ourano...
filia kai apo mena...
Δημοσίευση σχολίου