Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά
Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά
Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά
Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Σούλα Μπιρμπίλη
2 σχόλια:
Λοιπόν, μια φορά θα βρεθούμε, θα φέρει κι ο Κλ. την κιθάρα κι εμείς ό,τι μπορούμε και θα τα πιάσουμε ένα ένα από τη λίστα σου όλα τα τραγούδια.
( Το κρύωμα επέβαλε τελικά τη θέλησή του στον άμαχο πληθυσμό. Το ραντεβού μας ξαναξαναξανααναβάλλεται. Φαίνεται να μη μας θέλει. Αλλά έτσι χαλυβδώνεται κι η επιθυμία μας:-))) )
Ξέχασα. Κοίτα και ένα ωραίο του Κακναβάτου, που λίγες μέρες πριν το πρωτοείδα ( πώς μπορούν να μας ξεφεύγουν κάποια πράγματα για χρόνια;;;) από το μπλογκ του 10ου λυκείου Πειραιά:
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου
Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις~ φτύσ' τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.
1967
Δημοσίευση σχολίου